Rama Writes..

मी रोज उभी त्या ठरल्या जागेवरती तू रोजच द्यावा ना येण्याचा बहाणा मी अशी कशी रे रोजच ठरते वेडी तू साळसूद वर बनचुका शहाणा.. मी कलम चालवत कागदावर उतरावे दिवसाचे कुठलेही ना पहाता प्रहर तू द्यावी त्यावर दाद इतकी सुंदर मनी शब्दांचा निव्वळ माजावा कहर..

सोसायटीत गेटपाशी फुललेले दोन गुलमोहर.. काही पार्टीज मध्ये पाहतो ना आपण काही सुबक, नखरेल, छान नटून थटून, रंगरंगोटी केलेल्या, विशिष्ट हसू घेऊन वावरणार्या ललना , तशा भासणार्या अगदी.. गॉसिप करत.. "त्या रस्त्याच्या पलीकडचा आंबा नाही का तो, वास सुटला होता त्याचा" " छे गं, परवाच्या गारपीटीने चांगलच झोडपून काढलंन, एक आंबा राहील तर खैर..बरीच हळहळ ऐकली त्या माणसांकडून".. "अरेरे.. पण आपणही झोडपले जातो, ओरबाडले जातो, तरी चर्चा फक्त आपल्या बहराची.. हा उन्हाळा जीवघेणे वार करणार आणि आपण काय करायचे ,तर अजून फुलून यायचे..मग त्याचं कौतूक होणार.." शेजारची रातराणीची वेल म्हणते कशी,  " कुछ सितम तो ऊठाने पडते है, हर रात, मै यूंही तो नही खिल आती"... 

जरी जीवघेणी, फुले रातराणी तिला हुंगताना, तुझा भास होतो.. मनी कोरलेले तुझे शब्द ऐसे मला बोलताना, तुझा भास होतो.. कशाने नशा या पुऱ्या आसमंती उगा झिंगताना, तुझा भास होतो.. कुठे धून उठते, बिना ओळखीची मला डोलताना, तुझा भास होतो.. कथा माझी-त्याची ही नक्कीच आहे तिला सांगताना, तुझा भास होतो..