Rama Writes..

डोळे उघडत होते हळू-हळू..वेगळाच प्रकाश दिसत होता लांबून..खूप सुंदर अनुभव घेतला होता मी..मला देव भेटला होता.  I.C.U. बाहेरचा तो लांबच लांब कॉरीडोर..भकास..शांत..दोन-तिन बाकडी टाकलेली त्या तिथे..एका स्ट्रेचरवर मी झोपलेली वाट बघत..समोर स्पेशल रूम नं. १ दिसतेय. इतका अविस्मरणिय अनुभव घेऊन मी कधी एकदा आईला भेटेन असं झालेलं मला आणि मला इथेच का ठेवलय? इतकं काय खास झालं होतं?? मला देव भेटला होता. I.C.U. मधून काढून रूम मध्ये न्यायला इतका का वेळ? माझी चिडचिड व्हायला लागलेली..स्ट्रेचरवर पडल्या-पडल्या मी इकडे-तिकडे बघतेय..शेजारच्या त्या बाकावर एक बाई बसलेली.. कमालीचा ओळखीचा वाटतो नाही का चेहरा हिचा? अगदी शांत, सौम्य वगैरे..वात्सल्याला मूर्त रूप दिलं तर अगदी अशीच दिसेल. मी उगीचच बघतेय का हिच्याकडे केव्हाची? का ही टक लाऊन बसलीआहे माझ्याकडे? बोलावं का काही? हिचं कोणी अ‍ॅडमिट असेल का इथे? नक्कीच बरं झालेलं असेल. इतकी शांत, समाधानी दिसती आहे..की डॉक्टर असेल? पण कपडे तर डॉक्टरचे वाटत नाहीत.. अचानक तिच बोलायला लागते, "बरं वाटंतय का आता?" किती शांत आणि आपुलकीचा आवाज आहे हिचा.. मी - ...

चाललास दूर तू, प्रवास एकटाच हा उभी अशी मी पाहण्या एकदा वळून जा थेंब थेंब सय तूझी वाहते, तनीमनी थांबून एकदा जरा, उरात साकळून जा जीव मीन जळविना होत आहे सारखा निष्पर्ण राईतून तू उगिच सळसळून जा मी पराभूत व्हायचे ठरविले आहे जरी आठवांच्या या रणी तूही तळमळून जा

का़जळ्लेले डोळे सुद्धा बरसतातच की कधी कधी मेंदी भरल्या हातांनी कधी का पाप नाही घडत? भरल्या पोटी, सुद्धा हाव भरतेच की कधी मनात मोकळ्या हवेत सुद्धा कधी जीव नाही का गुदमरत? बागांमध्येही फुले जातात कोमेजून कधी कधी मुर्ख माणसांवरती ही कधी जीव नाही का जडत? 'हो' की 'नाही', हे प्रश्न तसे अगदीच सोपे असतात न उलगडता तरीही ते वारंवार नाही का भेडसावत???

उत्तमाचा ध्यास दे तू, प्रयत्नांची कास दे भक्ती, शुद्धी, संपन्नतेची आम्हा सदा तू आस दे मार्ग शोधू आमुचा, तू धैर्य दे, सामर्थ्य दे संघर्ष ही होती अहिंसक, एवढा विश्वास दे येतील ही कधी संकटे, त्या झेलण्या बळ खास दे जगणे माझे सार्थ व्हावे, एवढे मज श्वास दे सेवा घडावी योग्य तेथे, हेवा नको ही बुद्धी दे ध्येय अन परिपुर्णतेचा सदैव तू सहवास दे...

वाईट कशाचं वाटतंय? मैत्रीपेक्षा जास्त काहीतरी आहे खास आपल्यात, पण त्या 'खास' हून पलीकडे जाण्याला बंदी आहे हे माहीत होतंच की आधीपासून. मग वाईट कशाचं वाटतंय? या आधीसुद्धा कितीतरी वेळा तूला 'मी' सोडून कुणासोबत तरी असलेला पाहिलेलं आहेच की मी..मग वाईट कशाचं वाटतंय? तू कुणाच्या प्रेमात पडलास तर माझ्यासाठी आनंदच आहे, असं ठणकाऊन सांगते खरी मी नेहमी, पण त्या विचाराने अस्वस्थ ही होते. तू कुठल्याही प्रकारे बांधील नाहीस मला, पण मग 'तू लग्न करतो आहेस' असं कळल्यावर आकाश फाटल्यासारखं वगैरे का वाटलं असेल? ही बातमी आली म्हणून? की तूझ्याकडून आली नाही म्हणून?? की ईतक्या लवकर आली म्हणून? की 'लग्न' करतोयस म्हणून? मनाची तयारी करून ठेवलीच होती की केव्हाची? मग वाईट कशाचं वाटतंय? 'लग्न केलस' एवढ्या एका कारणाने परका होशील का रे? आता भेटतोस तसा नाही भेटणार मग? आता बोलतोस तसा नाही बोलणार तेव्हा? मध्यरात्री नाहीस नेणार बाईक वरून फिरायला..आता मी आजारी पडले की तासातासाने माझी चौकशी करायला फोन करतोस, तसं ही नाही करणार.. हे सहाजिक आहे सगळं..यातलं बरचसं आता अंगवळणीही ...

मन स्वप्न, मन पक्षी मन चित्र, मन नक्षी मन तरंग, मन तराणे मन सूर, मन गाणे मन धुंद, मन भान मन थोर, मन सान मन दिवटी, मन मशाल मन अणू, मन विशाल मन झुंबर, मन झोका मन ह्रूदय, मन ठोका मन पावा, मन श्याम मन धावा, मन राम मन चंचल, मन लहरी मन गूढ, मन गहरी मन गिरकी, मन रिंगण मन तुळशी मन, मन अंगण मन माझे..

कधी होऊया पक्षी आपण, अन उडूया आकाशी वार्‍यासंगे पैज लाऊया, मारू गगनभरारी कधी होऊया उनाड लाटा क्षितिज सागरावरच्या बिलगू चंद्राच्या प्रतिबिंबा, साठवून अंतरी कधी होऊया तरंग मनीचे, विचार सैरावैरा होऊ आपण कविता, कधी अन उतरू कागदावरी कधी होऊ आपण गाणे, अन होती स्वर हे रस्ते शब्द कोवळे ऊन अंगणी पोचवती मज घरी..

कान्हाच्या या अनेक गोपी तरी वाटते राधा प्यारी प्रेम सखी ती, प्राण सखी ती राधा, राधा, राधा न्यारी रंग रंगतो, खेळ खेळतो राधेला या छेड छेडतो रंगुनी साऱ्या क्रीडांमधूनी परी असे ही श्वेत बावरी राधेने त्या चंग बांधला छळतो मजला श्याम सावळा पाहतेच मी कसा राहतो माझ्याविन तो गोपमुरारी राधेवाचून कसल्या क्रीडा कसले गोकूळ, मनभर पीडा करमेना जीव कृष्णाचा हा राधेचाही प्राण उरावरी राधे सखये कृष्ण आळवी म्हणतो राधा, राधा प्यारी प्रेम सखी ती, प्राण सखी ती राधा, राधा, राधा प्यारी

आज तीच आशा वेडी  तेच स्वप्न वेडे..  तोच हट्ट वेडा आणि  तेच वेड वेडे ..  वेड्या वळणावरी या  झाड जुने वेडे..  सडा फुलांचा वेडा  आणि गंध तेच वेडे..  वेड हळवे, वेड कष्टी, जीवनाचे अर्थ वेडे ..  वेड आता अन निरंतर  वेड शत्रू, मित्र  वेडे .. 

ओढ ही तूझीच, प्रीत जागवी रे काय जादू झाली, आठवू कशी मी खेळणे तुझे हे, असे जीवघेणे, बंध काळजाचे सोडवू कशी मी चांदण राती, ईशारे, बहाणे तुझे ते पहाणे, थांबवू कशी मी काहूर मनीचे, डोळियाचे पाणी स्पंदने उराची लपवू कशी मी कहाणी अधूरी, अधूरी ही सरगम शब्द आणि सूर आळवू कशी मी... सांग ना....

प्रेम हे मजला मिळाले भरभरूनी, द्यावया कोणास ते उरणार नाही हुंदके जरी दाटले माझ्या उराशी, नयन परी अश्रूंनी भरणार नाही सोसण्याचा छंद ना मजला तरी, भोग हा भाग्यातला सरणार नाही आहेत माझीही गिर्‍हाणे सांगावयाला, मांडावयाचा खेळ मी करणार नाही....

ना बासूरी ना श्याम तरीही समजूनी आले मला, अलगूज सावळ्याच्या मनीचे उमजूनी आले मला.. रंग उधळीता नभीचे, सरितेवरी प्रतिबिंब रंगे का बुडाल्या श्यामरंगी गोपिका कळले मला.. हा रेशमी नात्यांचा गोफ विणते राधिका, श्वासात त्याच्या गुंतली का, ते परी कळले मला.. 

काल ' Life of Pi' पाहीला.  खूप दिवसांनी इतका विलक्षण अनुभव घेतला . इतकी  गुंतागुंतीची तरीही हळू हळू उलगडत जाणारी अशी पटकथा मनावर पहिल्यापासून शेवटपर्यंत पकड ठेवून राहते. हा नुसता चित्रपट नाही तर अनुभव आहे असाच म्हणावा लगेल. याची कथा नमूद करणं  खरं  तर अवघड आहे . पण याचे दिग्दर्शन आणि cinematography ही केवळ अवर्णनीय आहे. केवळ एक Computer Animated फिल्म नाही तर एक सुंदर द्रुश्यमाला  पाहून कुठेही कृत्रिमतेचा भास होत नाही . Yaan Martel च्या कादंबरीवर बेतलेला ही सिनेमा Ang Lee नी दिग्दर्शित करून आपल्या कारकिर्दीत ३ रा Academy Award पटकावला आहे . एका जहाजाच्या अपघातात आपला कुटुंब गमावलेला १६ वर्षाचा Pi एका लहानशा बोटीवर Pacific महासागरात जीव वाचवतो . या साऱ्या गोष्टीत  स्वतः Pi  , त्याचे आईवडील , भाऊ , जहाजावरचा कूक , खलाशी  आणि त्याच्या वडिलांच्या झू मधले जे  छोट्याशा बोटीत भेटतात ते झेब्रा, तरस, ओरांगोतन माकड यांचे समांतर संबंध हे फार विचारपूर्वक सांधलेले अहेत. तर असा हा अनुभव. वाचून नाही, पहावा अस...

मार्ग वेगळे आपले तरी थोडी सोबत करूया त्या तिथल्या नाक्यावर मग वेगळे होऊया ... आश्चर्याने साधर्म्याच्या आवडीची गाणी म्हणूया कवी अन लेखक यांच्यावर मग उतार्यातून  बोलूया ...  नाका नकोच यायला, आज असेच भटकत राहूया  तुझा थोडा , माझा थोडा वेळ सहज  चोरूया ... मार्ग वेगळे कशाला, जर एकाच जागी जायचय तुझे - माझे  विश्व  आता एकत्रच तर फ़ुलायचय...

HIV-AIDS is a serious issue in the society today. HIV + newborns and children are orphaned and abandoned at graveyards, railway stations, S.T. stands, garbage disposals, due to lack of awareness and misconception about HIV. ‘Prabha- Hira Pratishthan’ is striving for rehabilitate these children. The organization has undertaken the work to care, love and provide proper nutrition and medical facilities to these children. This special project is called ‘Palawi’( which means Foliage). The organization is working since 2003, 10 km from Pandharpur. It started off from a small iron shed now acquires its own place and in 2004 it shifted to new home. Couple of years ago I translated a poem by Mrs. Mangal Shah, sharing with you all 'a poem by a kid leaving with Aids' Hide and Seek with death Dear death, don’t think I am going away from you. Don’t even think I am trying to escape I am one kid living with HIV Just playing with you a little Cause nobody comes to play...

2012 कधी आले, गेले कळलेही नाही. मात्र एक सल खुपतो आहे तो आहेच. किती बदलले आहे सारे. कुठले सत्य आणि कुठले स्वप्न काहीच कळेनासे झाले आहे. किती माणसे गोठल्यासारखी झाली आहेत.  माझ्या अवतीभवती आई- बाबा-विठू  सगळ्यांचच  schedule बदललं आहे. पण आज प्रार्थना पूर्वक संकल्प करते. माझी तब्येत fine वरून best वर जाण्यासाठी मी प्रयत्न करेन. शक्यतो कुणालाही चुकुनही दुखावणार नाही. जिभेवर जी सरस्वती नाच करते तिला कागदावर उतरवेन . कारण कागदावरचे शब्द खोडता येतात तोंडातून गेलेले शब्द पुसून टाकता येत नाहीत, की मागे घेत येत नाहीत. मी 'नितळ' चित्रपटातलं एक गीतच संकल्प म्हणवून घेते. पानीसा निर्मल हो मेरा मन, धरतॆस अविचल हो मेरा मन , सुरजसा  तेजस हो मेरा मन, चंदासा शीतल हो मेरा मन, धुंदलाई  आंखे, भारमाया चित्त हैं  समझे ना मन को सत्य या असत्य हैं , चंचलता, मोग से दूर रहे , अपनेही द्रोहसे दूर रहे , करुणामय, निर्भय हो मेरा मन ... २०२३ अधिक सुंदर असावं . आरोग्यसम्पन्न असावं. माझ्याकडून चांगला लेखन घडावं . असणार .सगळं   काही चांगल...